«سَلامٌ قَوْلًا مِنْ رَبٍّ رَحِیمٍ»
طبیعت‌گرایی دینی یا Religious Naturalism (RN)
طبیعت گرایی دینی (RN) جهان‌بینی طبیعت‌گرایانه را با ارزش‌های مرتبط با ادیان با هم جمع می‌کند. طبق دیدگاه طبیعت‌گرایی، جهان طبیعی تمام آن چیزی است که ما برای باور به آنچه وجود دارد، دلیل اثبات‌شده داریم اما هیچ دلیل مستدلی نیست که باور کنیم چیزهایی همچون خدایان، وجود دارند یا ممکن است اموری به روش‌هایی مستقل از نظم طبیعی رخ دهد. طبیعت گرایان ادعا می‌کنند که کل طبیعت و هرآنچه در آن است، واقعیت است، چیزی فراتر از آن، هیچ چیز «غیر از» آن و هیچ «جهان دیگری» وجود ندارد. این باور مبتنی بر دانشی است که با تحقیق علمی و بینش‌های علوم انسانی و هنر به دست می آید. طبیعت گرایی، در ادبیات و هنرهای تجسمی، جنبش اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم است که از انطباق اصول و روش های علوم طبیعی، به ویژه نگرش داروینی به طبیعت، با ادبیات و هنر الهام گرفته بود. طبیعت‌گرایان دینی از این دیدگاه‌ها برای پاسخ به چالش‌های فردی و اجتماعی مانند یافتن هدف، عدالت‌جویی، کنار آمدن با مرگ و نیز در ارتباط با جهان طبیعی استفاده می‌کنند. برخی از طبیعت‌گرایان دینی با توجه به اهمیت بسیاری که برای طبیعت قائل هستند، تعصب زیادی روی زمین دارند.
ریشه‌های مضامین اصلی موجود در طبیعت‌گرایی دینی قرن‌ها است که در فرهنگ‌های گوناگون به چشم می‌خورد؛ اما کاربرد و تخصیص این عنوان نسبتاً جدید است. از سخنان زنون (حدود 334 - حدود 262 پیش از میلاد، بنیانگذار رواقی‌گری) است که:
«همه چیز جزء یک نظام واحد است که به آن طبیعت می گویند... فضیلت عبارت است از اراده‌ای که موافق طبیعت است.»
دیدگاه‌های موافق با طبیعت‌گرایی دینی را می‌توان در متون باستانی دائوئیستی (مثلاً دائو د جینگ) و برخی دیدگاه‌های هندو (مانند خدا به مثابه نیرگونا برهمن nirguṇa ، خدای عاری از صفات) یافت. در غرب نیز کسانی که بر جنبه‌های فعال و شخصی خدا تمرکز ندارند، مانند توماس آکویناس و نگرش او به خدا به مثابه فعل محض (God as Pure Act)، خدای آگوستین، خدایی به مثابه عین وجود ( God as Being Itself)، و دیدگاه پل تیلیش از خدا به عنوان علت وجود ( Ground of Being) یعنی خدا خودش هست و موجودی میان سایر موجودات نیست.
اصول مشترک طبیعت‌گرایان دینی:
همه انواع طبیعت‌گرایی دیتی، انسان‌ها را به عنوان بخشی به هم پیوسته و نوظهور از طبیعت می‌داند.
تقدم علم را با توجه به آنچه که از طریق روش علمی قابل اندازه‌گیری است می‌پذیرد.
محدودیت‌های علم را در محاسبه قضاوت‌های ارزشی و ارائه گزارش کامل از تجربیات انسانی می‌شناسد. بعبارتی، طبیعت‌گرایی دینی مشتمل است بر: خلاقیت، زیبایی و رمز و راز طبیعت و به بسیاری از جنبه‌های هنری، فرهنگی و دینی که به شیوه‌های ذهنی به طبیعت پاسخ می‌دهند و سعی در تفسیر آن دارند، ارج می‌نهد.
به مسائل اخلاقی و ارزشی با لحاظ نحوه عملکرد جهان، با توجه عمیق به انصاف و رفاه همه انسان‌ها و بدون توجه به موقعیت آنها در زندگی برخورد می‌کند.
برای ادغام این پاسخ‌های تفسیری، معنوی و اخلاقی به گونه‌ای عمل می‌کند که همزمان هم به دیدگاه‌های مختلف دینی و فلسفی احترام بگذارد، هم آنها و خود را در معرض بررسی دقیق قرار دهد.
تاکید بسیار بر اخلاق زیست‌محیطی برای امنیت سیاره زمین و رفاه بشر.
اعتقاد به مقدس بودن زندگی و روند تکامل.
